من 65 سالم است و می‌خواهم یک یادگار از من بماند. معلوم نیست آدم‌ها تا چه زمانی زنده هستند. به سن و سال هم ربطی ندارد اما من به خودم می گویم زنده برآنم که در دیگری هستم و وقتی به دیگران آموزش دهم، در ذهن آن‌ها خواهم بود. اینکه دانشی که با زحمت به دست آمده را به خاک تبدیل نکنم، مهم‌ترین هدف من از تدریس بوده و هست. وقتی سال 1370 کامپیوتر به ایران وارد شد، اپراتوری داس یک ماجرای پیچیده بود. فرهنگ ما فرهنگ کاغذ و مدادی بود. افرادی در سن و سال ما ماشین حساب هم نداشتند چه رسد به رایانه. ساب فر برنامه ریزی نداشتند و فقط دانش cpm بود که محاسبه و برنامه ریزی با آن کار ساده‌ای نبود. در گذشته نه چندان دور چیزی به نام اتوکد وجود نداشت و نقشه کشی با ماژیک راپید انجام می‌شد اما حالا همه چیز تغییر کرده است. البته پایه‌های علم تغییر نکرده بلکه ابزارها به کمک آمده‌اند. نسل ما خیلی زحمت کشید تا این تغییرات به نسل بعدی منتقل شود. ما نسل سوخته هستیم اما نسوختیم بلکه پختیم! خدا را شاکرم که به من فرصت داد همزمان با تحصیل و کار و زندگی، سهمی هم در ارتقاء این شغل خودم داشته باشم. امروز اگر ببینم یک جوان از من جلوتر است خوشحال می‌شوم که دیگر وقت آن‌ها مثل ما تلف نمی‌شود و امیدوارم دیگران هم به انتقال دانش خود بپردازند تا این حس لذت بخش را تجربه کنند.