داستان سواروپ راوال

داستان Swaroop Rawal

سوآروپ هرگز قصد نداشت معلم شود, اما بعد از اینکه به یک مادر تبدیل شد‌ و  در سن ۳۷ سالگی به تحصیل بازگشت، متوجه شد که چیزی منحصر به فرد برای ارائه دارد. او ابتدا دید که چگونه برخی از روش‌های تدریس می‌تواند استرس را در کودکان ایجاد کند، و سپس استرس را به درون خانواده منتقل کنند. بنابراین سوآروپ برای رسیدن به‌دو هدف به تدریس ادامه‌داد: کمک به کودکان در برابر آموزش 

مهارت‌های زندگی و آوردن روش‌های جدید به تدریس که به دانش‌آموزان و آموزگاران آن‌ها   کمک کند.

او همچنین برای انجام این کار تحصیل خود را تا درجه دکتری ادامه داد و مهارت‌های زندگی برای رفاه دانش آموزان ، آموزش معلم و هنر را به عنوان ابزاری برای آموزش مورد بررسی قرار داد.

سوآروپ باتشخیص اینکه می‌تواند با یک مدرسه خاص به کودکان بیشتری دسترسی داشته باشد ,یک روش تدریس گلچین‌شده را‌دنبال کرد که به او امکان دسترسی به طیف متنوعی از کودکان از‌جمله کودکان کار,کودکان جوامع روستایی و محروم‌از نظر اقتصادی و اجتماعی  و بچه‌های  نخبه را داده‌است. هر گروه چالش‌های  خود را‌دارد. برای رسیدن  به آن‌ها، اواز روشهای مختلف آموزش مانند روش فعال – محور که شامل بحث گروهی, طوفان‌فکری, بازی, ترانه و نقاشی است استفاده کرد. بعد ازتدریس ،درباره مساله ازدواج کودکان با کمیته روستا بحث‌و تبادل‌نظر کردند و تدابیری را برای پیش‌گیری از آن انجام دادند و به دانش آموزان کمک کرده‌اند تا کار کودکان را در کارخانه ها متوقف کرده و بازگشت کودکان به مدرسه را تسهیل کنند.

اوهمچنین به درک آموزش در هند مدرن کمک کرده‌است. او یک مربی‌است که در بیش از چهل کنفرانس بین‌المللی مقالات خود را ارائه داده و مقالاتی در مجلات بین‌المللی منتشر کرده است. 

نقل و قول

او می گوید:آموزش ” امتناع من از ساکت ماندن” است. آموزش راه من برای بهتر کردن زندگی بچه‌ها است. من روش‌های جدید تدریس راخلق می‌کنم تا بتوانم آن‌ها‌را به‌خوبی آموزش دهم .